Herinneringen in een koffer

Madangdang Omaga iedereen! (Goedemorgen!) Na een half jaar lang streepjes zetten op de kalender om te mogen gaan, is nu ons avontuur alweer bijna afgelopen. Om 5 uur plaatselijke tijd (maandagmorgen) vertrekken we vanaf ons huisje naar het vliegveld. Maar niet voordat we jullie verteld hebben hoe de laatste twee dagen waren!

Zoals we jullie verteld hadden, hadden we zaterdagavond een aanbiddingsavond georganiseerd voor de studenten, samen met een andere Nederlandse christelijke vrijwilliger. We wilden heel graag een avond organiseren waarin we lieten zien aan de jongeren dat we vooral hetzelfde zijn in plaats van verschillend. Onze gebeden zijn verhoord, het was een hele toffe avond! We hebben gezongen en we hadden een spreker uitgenodigd. Hij heeft gepraat over leiderschap en de manier waarop je als christen/jongere in het leven mag staan. We hebben spelletjes gedaan en ook heel erg met elkaar gelachen. Het belangrijkste was dat we de jongeren lieten weten dat we niet in de Filippijnen zijn gekomen om 'even armoede te gaan bekijken'. Juist van hun valt zoveel te leren! Het was erg tof om te zien hoe iedereen het naar z’n zin had! Aan het eind van het programma werd ons verteld dat er nog een verrassing wachtte.. We werden naar beneden geroepen. In 1 van de zalen van het centrum stond pizza en cola klaar. De hele staff kwam naar beneden om mee te eten en zo afscheid van ons te nemen. We hadden het echt niet verwacht en daardoor was het een hele speciale verrassing! Na goed gebruik hielden leden van de staff een speech waarin ze ons bedankten. In deze 4 weken zijn er best wel eens momenten geweest waarop we ons afvroegen wat je nou echt kan betekenen voor de mensen hier. De speeches waren hartverwarmend! :) Daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Toen pas beseften we hoeveel we de staff gaan missen. Deze jonge enthousiaste mensen zijn echt vrienden geworden en het is heel raar om ze dan opeens achter te laten aan de andere kant van de wereld.. Maar we hebben genoten van iedere seconde hier en dit afscheid maakte de hele herinnering nog veel mooier!

Gisteren, zondag, was dan echt de aller allerlaatste dag. 's Ochtends zijn we met Ate Marian mee naar de kerk geweest. De arme Filippino's hebben geen auto, dus iedereen gaat met het openbaar vervoer. Van de Jeepney in de metro, van de metro in de Jeepney, van de Jeepney in de taxi. Maar dan ben je wel aan de andere kant van Manilla! . De kerkdienst was heel bijzonder en een mooie afsluiting. De kerk stond in een armoedig wijkje, maar zoals altijd waren de mensen heel opgewekt en blij!. We hebben het Heilig Avondmaal gevierd in de kerk en heel veel mensen ontmoet. Na de kerkdienst hebben we met z’n allen gegeten.

‘s Middags hebben we voor de laatste keer door 'ons' buurtje gelopen. Hoe we ons in het begin moesten knijpen om te beseffen dat we toch echt op reis gingen, moeten we onszelf nu knijpen om te beseffen dat we echt naar huis gaan.. Daarna hebben we afscheid genomen van de kinderen uit de buurt. Wat gaan we het missen om ‘s ochtends uitgebreid begroet te worden met het ‘Goodmorning Lisa, goodmorning Judiess!’, de knuffels, de spelletjes op straat en de gezelligheid. We hadden loombandjes meegenomen voor de kids en bellenblazen. Dat werd dringen! . Daarna hebben we met Ruth voor de laatste keer een Filipijnse maaltijd gegeten. Nou moeten we eerlijk toegeven dat we erg verlangen naar aardappels in plaats van rijst…

En nu is het dan echt tijd om te gaan. Met een koffer en een hoofd vol indrukken en herinneringen gaan we weer naar Nederland. Volgens de vrouw van onze baas krijgen veel vrijwilligers last van een omgekeerde cultuurshock en wij kunnen ons er alles bij voorstellen! . Geen hordes roepende en lachende kinderen meer op straat, geen bergen vuilnis, op de fiets naar de supermarkt in plaats van met de Jeepney, niet meer afdingen, geen fruitkraampjes langs de weg, geen rijst meer als ontbijt, lunch en diner. Maar we hebben van elk moment genoten en gaat jullie nog lang bestoken met onze verhalen ;). Als jullie dit lezen zitten we in het vliegtuig naar Nederland. Toch wel en beetje spannend na al die vliegtuigrampen! We hopen dat jullie meebidden voor een veilige vlucht en een behouden aankomst! We hopen jullie een tikje bruiner, heel veel foto's en souvenirs rijker en vooral met veel hele mooie herinneringen snel terug te zien in Nederland! Heel veel liefs van ons.

Gerlisa en Judith